Tymotka łąkowa — występuje na glebach mineralnych, średnio zwięzłych oraz torfowych. Lubi stanowiska żyzne, umiarkowanie wilgotne i wilgotne, dobrze znosi zalewy. Jest trawą o bardzo wysokich walorach pokarmowych i smakowych. Może być stosowana na łąki i pastwiska.
Wyczyniec łąkowy — powszechnie występuje na łąkach trwałych i żyznych. Lubi stanowiska wilgotne i zalewane (duże wymagania wilgotnościowe). Szczególnie dobrze rozwija się na madach i torfach. Jest trawą wysoko wartościową i dobrze wartościową. Przydatna jedynie na łąki, z powodu słabej odporności na podgryzanie i wydeptywanie oraz wczesnego zakwitania.
Kostrzewa łąkowa — rośnie na glebach żyznych i wilgotnych. Jest jedną z najbardziej wartościowych traw pastewnych, równie przydatna na łąki jak i na pastwiska. Powszechnie stosowana do obsiewu trwałych użytków zielonych.
Życica trwała (rajgras angielski) — jest przeznaczona wyłącznie na gleby mineralne. Lubi siedliska umiarkowanie wilgotne, nie zakwaszone. Na glebach słabszych utrzymuje się 2-3 lata. Jest uznawana za najlepszą trawę pastewną o wysokich walorach smakowych i odżywczych.
Życica wielokwiatowa — w polskich warunkach jest to trawa jednoroczna, rzadko wieloletnia. Lubi siedliska ciepłe, żyzne, średnio uwilgotnione o dobrej strukturze. Jest trawą wysoko plonującą o bardzo dobrej wartości pokarmowej, jest chętnie zjadana przez zwierzęta.
Kupkówka pospolita — trawa wysokiej konkurencyjności, powszechnie występuje na glebach umiarkowanie wilgotnym i suchych glebach mineralnych i torfowych. Odpowiednio wcześnie skoszona daje dobre plony o wysokiej wartości pokarmowej. Stosuje się ją na łąki i pastwiska trwałe.
Wiechlina łąkowa — bardzo rozpowszechniona trawa, praktycznie na wszystkich siedliskach. Występuje zarówno na terenach suchych jak i na wilgotnych, dobrze znosi krótki zalew. Najlepiej rozwija się na glebach organicznych. Jest to wysoko wartościowa, plenna trawa pastwiskowa i łąkowa. Z powodzeniem zastępuje życicę trwałą, która wrażliwsza jest na warunki klimatyczne i glebowe.
Lucerna — występuje na glebach średnio zwięzłych, zasobnych w wapń. Nie spotyka się na glebach kwaśnych, nadmiernie uwilgotnionych, dobrze znosi dłuższe okresy suche. Daje wysokie plony o dobrej wartości pokarmowej. Zaleca się siew wraz z trawami i użytkowanie wyłącznie kośnie, gdyż słabo znosi przygryzanie i przydeptywanie.
Koniczyna łąkowa (czerwona) — roślina rosnąca na glebach strukturalnych żyznych i zasobnych w wapń, umiarkowanie wilgotnych. Jest to roślina o wysokiej wartości pokarmowej, dająca wysokie plony świeżej masy. Zaleca się ją wysiewać z innymi trawami na użytki przemienne lub na łąki.
Koniczyna biała — roślina bardzo rozpowszechniona, charakteryzująca się dużą zdolnością przystosowawczą do różnych warunków klimatycznych i glebowych, źle znosi jedynie jałowe piaski i zbyt mokre gleby. Posiada bardzo wysokie walory pastewne. Świetnie wykorzystuje nawożenie organiczne.