Tabela nr 1. Porównanie odmian pszenżyta tradycyjnego i krótkosłomych.

Doświadczenia Podlaskiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Szepietowie pokazały, że odmiany niskie (krótkosłome) pszenżyta ozimego plonują nawet słabiej (średnio o 7%) po zastosowaniu regulatora wzrostu niż bez jego stosowania (tab. nr 2).

Tabela nr 2. Porównanie plonowania odmian krótkosłomych pszenżyta ozimego bez zastosowania i po zastosowaniu regulatora wzrostu.

Plon tych odmian pszenżyta ozimego był niższy we wszystkich latach doświadczeń (tab. nr 3).

Tabela nr 3. Porównanie plonowania odmian niskich pszenżyta ozimego bez zastosowania i po zastosowaniu regulatora wzrostu w poszczególnych latach.

Niskie odmiany pszenżyta ozimego reagowały różnie na zastosowaną substancje czynną w regulatorze wzrostu (tab. nr 4). Ogólnie mniejszy spadek plonu był po zastosowaniu etefonu – tylko 5% niż po zastosowaniu trineksapaku etylu, gdzie spadek plonu był aż o 9%. Różnie też reagują na zastosowane regulatory wzrostu poszczególne odmiany niskie pszenżyta ozimego (tab. nr 4). Tylko odmiana Grenado plonuje podobnie bez względu na zastosowany antywylegacz. Po zastosowaniu Moddusa (substancja czynna: trineksapak etylu) najsilniej plon obniżają: Wiarus, Pigmej i Alekto. Natomiast po zastosowaniu Cerone (substancja czynna: etafen) najsilniej plon obniżają: Pigmej i Alekto.

Tabela nr 4. Porównanie plonowania poszczególnych odmian niskich pszenżyta ozimego bez i po zastosowaniu różnych substancji czynnych.

Podsumowując, należy:

• zastanowić się nad sensem stosowania antywylegacza w niskich odmianach pszenżyta ozimego
• pamiętać, że poszczególne odmiany pszenżyta reagują różnie na zastosowane antywylegacze.

                                                                                           Jan Reńko